“Ik heb geen teletijdmachine, maar toch neem ik een stap terug in de tijd. Lang, veel te lang, heb ik in mijn veilige cocon gezeten. Daar hoefde ik niets; daar was ik veilig. Toch werd ik vaak wakker met een gevoel van wanhoop. Schaamte en schuldgevoel waren mij vertrouwd, het idee dat ik niets moois of liefs verdiende, dat ik weinig waard was. Ik had een schijnwereld opgebouwd om mezelf staande te houden. Wat gebeurt er met je als je beschadigd bent, als je lichaam geschonden is? Dan leer je niemand te vertrouwen; volwassenen om je heen betekenen ‘pijn’. Mijn lichaam voelde niet meer als van mijzelf. Ik verloor mijn zelfvertrouwen en het vertrouwen in anderen.
Ik volgde toen al een tijdje de website van yonitherapie. Het duurde lang voor ik de stap zette. Iets hield me tegen om mijn masker af te zetten, om mijn diepste angsten met iemand te delen. Maar uiteindelijk zocht ik via e-mail contact met de man achter die website. Zo kwam ik bij jou terecht, Bernard. Na vele e-mails werd ik nieuwsgierig naar de man achter dit hele gebeuren. Er spookten zoveel vragen door mijn hoofd. Ik maakte een afspraak voor een gesprek, waarbij ik aftastte hoe dicht ik je zou laten komen. Na al dat heen en weer mailen voelde ik alsof ik een ticket had gevonden naar een bijzondere reis in mezelf. Ik voelde dat wat vroeger is gebeurd, iets was wat we samen konden overwinnen.
In een van onze eerste gesprekken benadrukte je dat ik recht had op een respectvolle benadering, dat ik NEE mocht zeggen. Dat was vreemd voor mij; het was alsof ik voor het eerst echt werd begrepen, alsof iemand eindelijk luisterde. Ik mocht aangeven wat ik wilde, waar mijn grens lag. Ik leerde dat seksualiteit meer is dan geconsumeerd worden. Stukje bij beetje vond ik antwoorden op levensvragen. Dankzij jouw intensieve begeleiding en de diepgang in onze gesprekken ontdekte ik mijn noden en verlangens. Ik leerde verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf, met vallen en opstaan. Langzaam werden mijn dromen groter dan mijn angsten. Vaak blokkeerde ik als ik je iets wilde vertellen, maar dankzij jouw hulp kwam ik steeds dichter bij mezelf. Ik voel al ietsjes meer liefde voor mezelf. Ik leer voelen, leer dingen anders doen. Ik maak contact met mezelf.
Hoe jouw handen mijn lichaam raakten, me hielpen om mijn lichaam te leren kennen. Er was ruimte voor mij, er was veiligheid. Ik leerde begrijpen wat er in mij omging, ik leerde voelen.
De eerste keer dat ik een orgasme ervaarde, dacht ik ‘wauw’. Ik wist niet wat er gebeurde; trillingen door heel mijn lijf, een golf van warmte door mijn onderlichaam. Ik voelde elke vezel in mijn lijf. Die passie, dat genot – ik had niet geweten dat ik dat in me had. Ik ben een vrouw die leert te genieten, die de ‘wauw’-momenten durft toe te laten. Kwetsbaar en zacht, maar ook krachtig durven zijn. Er is nog zoveel voor mij te ontdekken. Leren voelen wat ik verlang, kwetsbaar zijn en liefdevoller worden voor mezelf. Alert zijn op de impulsen die ik voel en durven die te volgen. Authentiek zijn, naakt zijn, kwetsbaar maar puur mezelf kunnen zijn. Vuur, passie – ik voel het nu in mij en ik kan er nu van genieten. Geen gebruiksvoorwerp meer, maar mens zijn, vrouw zijn. Soms is dat heel ontroerend.
Ik heb mensen verloren omdat ik ‘IK’ werd, maar ik besef nu dat ik me omringde met de verkeerde mensen. De verrassingen die nu op mijn pad komen, zijn mooi, fijne nieuwe contacten waarin ik mezelf mag zijn. Ik heb altijd gedacht dat ik slecht was door mijn verleden, maar jij, Bernard, hebt mij opnieuw laten geboren worden. Je hebt me in contact gebracht met het onaangetaste deel van mezelf, het deel dat niet gekwetst is. Er zal altijd een ‘ikje’ blijven vanuit mijn denken, maar dat maakt me niet meer bang. Wat ik al heb mogen ervaren is onmetelijk mooi. Soms deed het pijn om mijn oude ‘ik’ los te laten, omdat ik niet wist wat er in de plaats zou komen. Maar nu durf ik stap voor stap weer te vertrouwen.
Hoe verwoestend een gebeurtenis ook is, ik was kwetsbaarder dan ik dacht, maar sterker dan ik me ooit had durven voorstellen. Ik hunkerde naar bevestiging, maar leerde zelf te leven in plaats van geleefd te worden. Een deel van mijn angsten omvormen naar iets positiefs. Thuiskomen bij mezelf. Stilletjes begin ik een beeld te krijgen van wie ik ben. Het geeft me een prachtige gelegenheid om na te denken over mijn waarden, over wie ik ben, waar ik voor sta en de persoon die ik wil zijn.
Dankzij jou, Bernard, sta ik weer aan het roer van mijn leven. Door jouw begrip, jouw warmte en geduld, jouw steun, kan ik tegen mijn angsten zeggen: eens was ik bang voor jullie, maar nu omarm ik jullie, want jullie hebben me dichter bij mezelf gebracht. Wat ik lang niet voor mogelijk hield, is dat ik zou zeggen: ‘Ik ben ik, en ik vind het goed wie ik nu ben.’ Soms heb ik nog dat achterdeurtje nodig om weg te kunnen als alles te veel wordt, en dan dissocieer ik weleens. Maar als ik kijk naar wie ik was en wie ik nu ben, besef ik dat ik nog niet klaar ben om de wereld in mijn eentje te trotseren, maar ben ik wel onmetelijk dankbaar en heb ik enorm veel respect voor jou, Bernard.
In een e-mail schreef ik ooit: ‘Ik denk dat jij zelf niet beseft wat een warm mens jij bent.’ Dank je wel dat je de wereld een stukje mooier maakt, hartverwarmend mooi… en ja, een traan, niet van verdriet maar van warme dankbaarheid, niet in woorden uit te drukken. Bedankt voor je hulp en steun op mijn levenspad.
Liefs van mij.”
(Inmiddels heb ik het voorrecht deze dame als een zéér goede vriendin te hebben in mijn leven!)