Shana (naam gewijzigd om privacy redenen) stuurt mij een emailtje met een eerste indicatie van de hel die achter haar ligt. In haar tienerjaren misbruikt. Op mijn verzoek schrijft ze haar verhaal neer. Drie pagina’s ellende, pijn en verdriet. Ik ben echt wel wat gewend omdat ik regelmatig werk met ‘beschadigde’ vrouwen, maar hier word ik kil, koud en in- en in verdrietig van. Helaas is het niet het eerste verhaal in zijn soort dat ik hoor. Ik heb een behoorlijk aantal vrouwen in ‘behandeling’ die seksueel beschadigd zijn. Maar de dimensies van haar verhaal raken me erg diep. Ze is misbruikt als jonge tiener. Jaren en jaren achtereen.
Niet door één maar door verschillende mannen. En op manieren die ik, om haar niet pijn te doen als ze dit leest (dit verhaal is met haar toestemming uiteraard) niet kan vertellen en eigenlijk gewoon niet neer kan typen. Verschrikkelijk. 5-6 jaar pure mishandeling, pijn, vernedering, puur misbruik van het ergste soort….
Het wordt zo erg dat ze leert vluchten door haar gevoel compleet uit te schakelen om het allemaal te kunnen verdragen. Ze voelt dan als het ware niets meer en ondergaat alles. Zwanger en een ‘abortus’ op een heel wrede manier. En met elk misbruik wordt de muur om haar dikker, haar zelfbeeld slechter. Haar jeugd compleet voorbij, het blije jong-zijn niet mee mogen maken. Beschadigd, bijna vernietigd voor het leven. Heeft het nut van leven in vraag gesteld, zichzelf opgesloten – weg van de buitenwereld. Jaren heeft ze nodig om zich uit de ene na de andere zwarte periode heen te vechten, weer te gaan werken en haar leven weer enigszins op de rails te krijgen. Aanraken mag niemand haar. Ze bouwt een intense haat op voor haar lichaam, vrouwzijn. Ze haat het lijf dat zwanger was, en tegelijk lustobject voor een stel verschrikkelijke perverselingen dat voor eigen genot een leven – en van anderen ook – kapot hebben gemaakt. Ze kan niet in spiegels kijken, en als ze het doet vindt ze zichzelf lelijk. Ze is te dik. Een avondje kroeg doet haar uiterlijk toch –en een beetje innerlijk- even vergeten welke ellende elke minuut, dag na dag, door haar lijf heen giert.
Als ze, tegen de dertig inmiddels, een vriend krijgt gaat het mis. Ze duwt hem weg, kan geen aanrakingen verdragen. Maar wat ze ook doet, hij geeft het niet op. Ze vindt zichzelf lelijk -en waarschuwt mij er meermaals voor- en veel te dik. Van zo’n mens kan je toch niet houden. En wie dat wel denkt te doen moet blind, gek, zot en misschien wel pervers zijn. Hij is wél verliefd op haar. Geduld heeft ie, begrip ook omdat hij ziet dat er iets heel erg mis is. Heel langzaam leert ze zijn arm om haar heen verdragen, een eerste kus duurt nog veel langer. Kwaad op zichzelf dat ze niet ‘gewoon’ kon zijn. Als hij eindelijk voor de eerste keer mag blijven slapen gaat het mis. Ze wist wat er kon gaan gebeuren en het lukte alleen door haar oude trucs boven te halen: haar gevoel uitschakelen. Haar buik aanraken: paniek. Doorbijten, het moet lukken. Gevoel uitschakelen. Met al zijn geduld en liefde weet hij langzaam terrein te winnen, ‘hét’ gebeurt maar ze vlucht weer, is verstijfd. Pure paniek. Ze walgt er eigenlijk van, want elke beweging stoot haar terug in de tijd. Dat daar “van onderen” is haar vijand, iets dat vér van haar afstaat, dat anderen zo begeerden dat het haar kapot heeft gemaakt. Laat staan dat ze enig verband kan leggen met liefde, intimiteit, erotiek, sensualiteit. Da’s vreemd terrein voor haar. Maar ze kan haar gevoelens voor hem als persoon ook niet negeren. Ze wil hem niet verliezen, beseffende dat hij van haar houdt. Dat ze van hem houdt kan ze net zo moeilijk toegeven als dat iemand van haar, dat waardeloze meisje, die dikke lelijke, dat iemand daarvan kan houden….onmogelijk.
Ze heeft al wat therapeuten versleten, in praat- en zelfhulpgroepen gezeten. Ze vecht al jaren en heeft het voor elkaar gekregen dat ze alleszins redelijk functioneert, in haar werk, thuis. Maar zodra er derden bijkomen slaat de paniek toe, ook tegenover haar vriend. Ze zoekt op internet, vindt deze website, leest die van voor tot achter een aantal keren door en dan, op een dag, besluit ze te komen. Een volledige yonimassage. Ongelofelijk bang en bij momenten volkomen in paniek bij het idee, maar ze wil alles doen om haar vriend te verliezen en wil elke mogelijkheid gebruiken om redelijk normaal te laren functioneren. Dat ze éérst aan zichzelf moet denken komt niet bij haar op. Wie? Ik? Verloren, onbelangrijk….. lelijk, dik, vuil.
Na wat heen en weer gemail en een paar uur msn hebben we een basis gelegd van vertrouwen. En dan, op een goede dag, na een tiental rondjes rond ons adres gereden te hebben, vol angst drukt ze op de bel en staat een minuut later in de massageruimte. Toen ze de trap op liep en ik haar zag aankomen dacht ik dat het iemand anders was dan ze zichzelf beschreven had, Shana is een prachtige jonge vrouw, vérre van lelijk en ook niet dik.
De massageruimte is lekker warm, het licht gedempt, wat kaarsen…. We starten de sessie met een babbeltje. Vertellen wat over elkaar, ik vraag wat dingen en leg uit wat er allemaal gaat gebeuren. Ze is duidelijk bang en onzeker, een klein bijna bibberend vogeltje…. M’n hart krimpt om haar te zien worstelen met zichzelf. Ik verlaat de massageruimte zodat zij zich kan uitkleden. Even later ben ik terug, ze ligt met bh en slip aan op haar buik op de massagetafel. De eerste aanrakingen, zacht en teder. Ze verkrampt helemaal, haar lijf schokt. Terwijl mijn handen zachtjes haar lichaam verkennen voel ik de spanning, zie de reacties van haar lichaam. Een zachte massage begint. Ze trilt. Om de paar minuten check ik of alles goed is, of ze door wil gaan. Voorzichtig met haar toestemming haar beha los en een zachte massage van haar rug. Als ik haar benen begin te masseren klapt ze dicht. Dijen stevig tegen elkaar, billen gespannen. Gevaar! Zachte aanrakingen en woorden doen haar iets ontspannen. Dan draait ze om en heeft alleen haar slip nog aan. De spanning is te voelen, ze verbergt haar gezicht. Tranen. Angst, pure angst. Ze “is” er nog steeds beaamt ze, ze vlucht niet weg zoals vroeger. Moedig als ze is verdraagt ze met moeite de aanrakingen, maar is nog steeds bijna stijf gespannen. Als ik voor de eerste keer haar buik aanraak (écht verboden gebied) gaat het bijna fout, ik voel en zie het. Zachtjes, heel zachtjes laat ik haar wennen aan aanrakingen, maar het zal nog een paar uur duren voor ze redelijk kan ontspannen bij het aanraken van haar buik.
Ze haat haar lichaam letterlijk en heeft in de verste verte geen behoefte om voor dat lichaam iets prettigs te doen. Haar slip gaat uit, een proces dat een paar minuten nodig heeft om haar in staat te stellen stap voor stap zichzelf te dwingen verder te gaan. Ze wist dit, we hebben er al over gesproken. Maar toch, aartsmoeilijk. Haar borsten die ze niet mooi vindt, te groot enz., maar prachtige borsten waar 90% van de vrouwen van haar leeftijd onmiddellijk voor tekenen. Maar ze maken deel uit van haar lelijk lijf zegt ze. We nemen even rust en praten. Ze is er nog steeds en kan zich met veel moeite weghouden van de vlucht, de veilige haven. Schaamtegevoelens over haar lelijke (?) lijf, dat lijf dat ze zo haat, komen boven. Dat andere vrouwen dit alles voor hun lol kunnen laten doen gaat er bij haar compleet niet in.
Dan rusten we wat en praten we. We zijn al twee-en-een-half uur bezig, zoveel rust-momenten hebben we genomen, gepraat enz. Ik voel, en ze zegt dat later ook, dat ze zich redelijk veilig voelt, maar in ieder geval vertrouwt ze mij. Maar toch….. En dan beginnen we aan de massage van haar rug, haar benen. Om ook de binnenkant van haar dijen te kunnen masseren moeten haar benen wat uit elkaar. Centimeter voor centimeter. Ze is bang, want er komen nu masserende handen in de buurt, op centimeters van haar yoni. Haar huid trilt, haar gezicht is begraven in haar handen. Stukje bij beetje werken we samen, ik zie en voel hoe ze haar angst onder controle krijgt, zelfs toegeeft dat haar rug masseren lekker aanvoelde. En dan waar ze zo bang voor was, de eerste zachte aanrakingen. Ze weet wat ze gekozen heeft, maar de aanrakingen jagen een schok door haar lijf. Maar ze blijft dapper, sterk, moedig. Ze vlucht niet, ook al voel ik dat ze af en toe dicht bij is. Massage, een aanraking, een pauze… langzaam went ze aan de aanrakingen, accepteert ze ze uit een plots voor haar onbegrijpelijk vertrouwen, gevoel van veiligheid, respect. Later zal ze begrijpen waar dat hele voorspel (welkommassage enz.) voor gediend heeft: het opbouwen van een veilige cocon rond haar heen.
Als ze zich moet omdraaien voel ik haar verstrakken. Het innerlijke gevecht steekt zijn kop weer op. Ze weet dat er nu dingen gaan gebeuren die ze wil, waar ze heel bewust voor gekozen heeft, maar die haar aan de rand brengen van al haar verschrikkelijke herinneringen. Het moet voelen als een nachtmerrie terwijl je wakker bent. De massage van haar borsten brengen al minder paniekerige reacties teweeg. Ik voel dat we over een ‘kantelpunt’ zijn gestapt. Ze aanvaard zelfs de aanrakingen van haar buik, ook als die gerichter en explicieter zijn. De reacties zijn minder hevig, haar ademhaling blijft iets rustiger. De aanrakingen van haar yoni, zachtjes aan de buitenkant, gaan gepaard met duidelijke schrikreacties, maar ebben langzaam weg, wellicht ook tot haar eigen verbazing. Ik ken het verschijnsel, we zijn net samen over een drempel gestapt en – wat ik nooit verwacht had voor een eerste keer – geeft ze mij, bang als ze is, toestemming om ook de yonimassage te beginnen. Ik voel mij blij en dankbaar dat deze vrouw mij toestemming geeft tot deze intieme, intense massage.
We gaan een uurtje in van heel heftige emoties, intense gevoelens, onwaarschijnlijke gebeurtenissen (voor haar) en ze laat op een bepaald moment, voelende dat alles goed is, veilig, warm, geborgen, de angst los. Niet helemaal, maar voldoende om samen met mij het ongelofelijke te doen: kennismaken met haar eigen yoni. Niet wegvluchtend in het duister, maar ze voelt en weet wat er gebeurt. Ze kan nog niet alles écht ervaren, maar vandaag is vooral het feit belangrijk dat ze deze stap zet. Allerlei muurtjes en verdedigingsmechanismen die ze heeft opgebouwd om te overleven, al die boosdoeners, misdadigers buiten te sluiten, vallen. Ze zet deurtje na deurtje open en samen gaan we op zoek naar haarzelf. Want, hebben we afgesproken, dit gaat niet om haar vriend, of om hem niet kwijt te raken, maar het gaat om haarzelf. De dingen die vanaf dan gebeuren zijn fantastisch. Ze voelt dingen die ze niet kende. Vlindertjes in haar buik, gevoelens die door haar lijf razen die ze niet kent en waar ze ook een beetje bang voor is.
Vijf uur nadat we begonnen zijn is ze zich aan het aankleden, nog helemaal beduusd van hetgeen er met haar gebeurd is, wat ze heeft gevoeld en meegemaakt, gedurfd. We zijn blij met elkaar. Ze snapt nu wel dat we dit sàmen hebben gedaan, maar toch…. Als ze ’s avonds terug is in Nederland besluit ze eerlijk te zijn en vertelt alles tegen haar vriend, legt veel uit wat hij misschien wel vermoed had. Puzzelstukjes vallen voor hem ineen. Hij is kwaad dat ze naar mij is toegegaan, niet zozeer om het feit zelf, maar omdat ze naar iets onbekends ging en niemand wist waar ze was. Hij toont nadat zijn kwaadheid (=bezorgdheid) weggeëbd is zijn bezorgdheid en begrip. Ze praten veel, huilen beiden. De brief waarin ze dat beschrijft is mooi en triest tegelijk. Die nacht kruipt ze tegen hem aan, voor haar de eerste keer openlijk warmte en geborgenheid zoekende. Seks is nog een brug te ver. Maar ze voelt dingen die onbekend zijn voor haar. Die nacht komen de eerste emoties los, ze heeft een nachtmerrie. Met moeite krijgt hij haar wakker en weet haar tot bedaren te brengen. Hevige emoties zoals ze lang niet meer gevoeld had. Het zijn moeilijke dagen voor haar, allerlei emoties. Moeilijk, pijnlijk, keihard. Maar ze beseft dat ze een start gemaakt heeft.
De dag erna msn-en we nog en de dag erna nog eens. Ze gaat na een week terugkomen voor een volgende stap. Ze beseft dat het niet in één stap gaat, dat het lang zal duren, maar dat ze, zeker in haar eigen ogen, enorme stappen doet. De volgende sessie kunnen we makkelijker beginnen daar er een hecht vertrouwen tussen elkaar is opgebouwd, maar het zal wéér stressen zijn. Maar we zullen samen wéér een stap zetten. Ik heb het al vele keren zien gebeuren en ook nu gaat het lukken, zéker doordat ze een vriend heeft die open naar het geheel kijkt, van haar houdt en haar volledig ondersteunt. Keer na keer moeten we haar demonen te lijf gaan en het einddoel dat e ons gesteld hebben is Shana als een ‘complete’ vrouw, maatschappelijk, relationeel en ook seksueel weer ‘normaal’ (wat is dat?) functioneren. Kunnen genieten van haar eigen lijf. Dat het gaat lukken gelooft ze nog steeds niet helemaal maar ze wil het geloven.
Shana is een bijzonder dappere meid die mijn grootste respect heeft. Ze is een mooie jonge vrouw, maar kan dat zelf niet zien. Een mooi lijf ook. Ogen met een verhaal. Sterke vrouw ook. Ze dwong elke seconde mijn respect af. Een vechtster. En zacht, warm, sensueel, al zal ze dat nu dom geklets vinden, maar het is zo. Ik heb haar uren achtereen zien vechten, mocht heel dicht bij haar zijn, samen stap voor stap, millimeter voor millimeter begonnen haar lijf terug te veroveren. Ze gaat, en ze zal lachen als ze dit leest, eindelijk eens -op mijn uitdrukkelijk aandringen- een mooi setje lingerie kopen. Dingen doen om zichzelf en later ook haar lijf te verwennen. Haar afkeer van haar lijf overwinnen, het te respecteren, er plezier aan te beleven. Te kunnen vrijen met haar vriend en plezier, genot te kunnen ervaren. Compleet te worden.
***
Shana is terug geweest. Een week lang hebben we gebabbeld via msn. Moeilijke tijd voor haar, allerlei herinneringen komen boven. Nachtmerries. Nu ze terug is is ze zowel bang als blij. Bang om weer haar gevecht met haar lijf en geest aan te gaan, blij dat ze terug is omdat we alle twee weten dat we een stap in de goede richting hebben gezet.
Deze sessie begint op dezelfde manier. Ze is nog steeds bang, gespannen, maar kan die gevoelens sneller beheersen. Aanrakingen zijn iets wat vertrouwd, niet meer zo erg bedreigend. Toch niet zo erg als de eerste keer. Maar het blijft moeilijk. Maar een traject dat de eerste keer een uur of drie duurde voordat ze zich kon overgeven aan haar eigen gevoelens, duurt nu nauwelijks de helft. Aanrakingen voelt ze ook beter, ze herkent hetgeen nieuw voor haar is, tederheid. En ze verlangt terug naar de gevoel dat ze bij de vorige keer heeft leren ontdekken: haar lichaam dat erotische gevoelens toelaat, leert herkennen, leert accepteren. Aanrakingen trachten los te koppelen van hetgeen ze heeft meegemaakt, haar zo getekend heeft. Het is het stukje dat ze als kind en jonge tiener nooit heeft kunnen leren zoals dat normaal gaat.
Ze is nog steeds verbaasd van de reactie van haar lijf. We praten ook over de vorige keer. Ze schaamt zich eigenlijk hoe ze zich gedragen heeft. Ze is verbaasd als ze als een ‘normale’ vrouw blijkt gereageerd te hebben. Verstandelijk kan ze het echt wel vatten, maar haar geest heeft er grote moeite mee. Ze vertelt ook dat ze voor het eerst zich veilig heeft gevoeld met de armen van haar vriend om haar heen slapend. Ze geniet van dat gevoel, maar is tegelijkertijd ook bang. En langzaam geeft ze zich over en leert dat aanrakingen, ook van haar buik, niet vijandig en bedreigend behoeven te zijn. Langzaam, haast zonder dat ze het merkt, vallen de muurtjes van haar verdedigingsmechanisme weg. Ze is zich scherp bewust van de reacties van haar lijf. Soms, heel even, slaat de paniek van de ene op de andere seconde toe als er iets gebeurd dat ze onbewust herkent als gevaar. Maar ze komt daar waar ze nooit dacht te kunnen komen.
Aan het einde van de sessie is ze doodop. En terwijl ze de vorige keer zich beschaamd achter een handdoek verborg, is die géne voorbij. Tussen ons is alles open, ik heb haar van haar zwakste kanten gezien zonder dat daar ook maar een seconde misbruik van gemaakt is. Ze voelt zich, waarschijnlijk tot haar eigen verbazing, veilig. Zonder zich te verbergen kleed ze zich aan, een overwinning.
De dagen erop blijken aartsmoeilijk te zijn, donker, zwart, hel. Alles wat zolang verborgen is gebleven komt naar buiten. Haar steun en toeverlaat is haar vriend die haar, ze gelooft het nog steeds zelf niet, niet in de steek laat, maar haar steunt en het verschrikkelijke tracht te begrijpen. We msn-en bijna iedere dag, als het even héél zwart is bel ik met haar. Al met al is de conclusie tot op dit moment dat ze nu wéét dat ze lichamelijk functioneert als een ‘normale’ vrouw, dat ze –toch in de ogen van haar vriend en mij- niet lelijk, vies, dik, onaantrekkelijk is. Ze heeft het er nog o zo moeilijk mee, maar er is nu licht in de duisternis, ook al lijkt het voor haar vaak heel zwak. Ze is sterk, sterker dan ze zelf vermoed, en heeft het geluk een kei van een vriend te hebben. Ze weet nu dat ze anders kan reageren, kan voelen, genieten, warmte nodig mag hebben, tederheid mag en kan aanvaarden. De weg zal nog lang en moeilijk zijn. Maar ze zal er komen. Op haar eigen kracht –want dat heeft ze- maar met de steun van haar vrienden.(wordt vervolgd?)
—–
Een maand of zo geleden is ze nogmaals terug geweest. Tot ons beider verbazing ging alles als van een leien dakje. Nauwelijks vijf minuutjes en alle barrières waren gevallen en kon ze zich overgeven aan het hele ritueel. Heel ontspannen samen, veel gepraat en voor de eerste keer liet ze zich volledig gaan – geen enkele reden meer om steeds de aandacht te houden bij de omgeving, alleen voelend wat haar lichaam haar vertelde….