Ik open mijn ogen. Een dichtslaand autoportier op straat. 6u10. Ik ben wakker. Of toch niet? Onder de zachte lakens meent mijn ontwakende, gevoelige lichaam zich dingen te herinneren die mijn hoofd meteen in de rubriek ‘bizarre dromen’ wil onderbrengen. Maar dan dringt het besef door dat mijn lichaam niet liegt en dat ik gisteren ècht iets heb gedaan dat zo onvoorstelbaar is dat ik het vandaag nauwelijks kan geloven. Mijn ogen vallen dicht en ik laat de beelden in mijn hoofd toe.
Ik voel zachte badstof onder mijn huid. Het is halfdonker. Sfeerlichtjes kijken me aan van op een kast die vol staat met olies, crèmes en andere verwennerijtjes. Ik hoor zachte esoterische achtergrondmuziek, terwijl ik in mijn witte slipje en beha op mijn buik op een massagetafel lig. Een fijn, zacht poeder valt op de achterkant van mijn benen, mijn rug en mijn schouders. Vervolgens voel ik zachte, verkennende handen die het poeder voorzichtig verdelen over mijn lichaam met lichte, net voelbare aanrakingen.
“Een massagemaagd” noemt hij me, en ik lach.
Even later lig ik zonder beha op mijn rug voor het vervolg van dit poederritueel. Hoe ben ik hier verzeild geraakt? Bij deze onbekende man in een groot, onbekend flatgebouw, gelegen in een voor mij onbekende regio tien minuten van het station van Antwerpen. Ik was zo nerveus dat ik in de lift niet eens heb opgelet naar welke verdieping we gingen. Voor politieagent deug ik alvast niet.
Ik ben dan ook verbaasd over de kalmte en berusting die ik nu op deze tafel voel. Ik weet dat het al een hele tijd bezig is, die innerlijke onrust, méér dan een jaar. Door na dertien jaar te stoppen met de pil begon ik dingen te voelen, die ik nooit eerder zo intens had gevoeld. En dat er heel wat te voelen is dat de moeite waard is, ontdekte ik gaandeweg. Aanvankelijk helemaal alleen, want in het conservatieve, preutse nest waaruit ik kom, is dit absoluut onbespreekbaar.
Mijn LAT-relatie-vriend ziet dat ik verander, maar kijkt eerder aan de zijlijn toe dan mijn veranderingsproces te stimuleren. En mijn vriendinnen, nee, die passen met hun nauwkeurig gemeten standaard-gezinsleventje ook niet in dit plaatje, want ze zouden me voor gek verklaren als ze wisten wat ik hier vandaag doe. Via een discussie op een forum over een controversieel onderwerp dat me bezighield, kwam ik in contact met Bernard. Vanaf dat moment was ik niet meer alleen, want hij is nog steeds mijn mentor, die me onbaatzuchtig advies geeft op mijn boeiende reis. Hij weet ondertussen vanwaar ik kom. Voor mij is het een hele weg. Voor anderen is het zeker geen uitzonderlijke weg, en het is gelukkig geen beschadigde weg, maar een weg die ik niettemin ervaar als een ingrijpend veranderingsproces waar ik stilaan trots op word.
Verontwaardigd en gefascineerd zou hij zijn, mijn eerste vriend, als hij zou weten wat ik nu durf en hoe ik eindelijk kies voor mezelf. Helemaal niet zoals in die relatie, toen ik me vaak gekleineerd en ‘gebruikt’ voelde en ik seks beschouwde als – hoe dom klinkt dit nu… – een ‘noodzakelijk kwaad’. Maar ik had het thuis nooit anders aangevoeld en bij hem nooit anders ervaren. Ik werd een goede actrice en speelde de rollen die hij me toebedeelde, ook al walgde ik soms van wat ik deed. Gelukkig ging ik nooit walgen van mezelf, want vooraleer het zover kon komen, gingen mijn ogen open en zette ik er een punt achter.
Nooit had dat jonge, onzekere, verlegen, kwetsbare meisje toen gedacht dat ze vandaag, op haar dertigste, vrijwillig bij een toch wel niet alledaagse massagetherapeut op de tafel zou belanden. Bij het afspoelen in de douche na het poederritueel kom ik ‘back to reality’ en hoor ik weer de meedogenloze stem in mijn hoofd, die zegt dat dit een roekeloze daad is. En ik weet dat ik nog maar aan het begin sta. Maar mijn intuïtie laat me verder stappen, terug naar de massageruimte, nu helemaal naakt onder een dun kamerjasje dat ik niet dichtknoop omdat ik niet meteen een lint zie. Toch moet er een lint zijn geweest, want mijn lieve begeleider Bernard is zo attent het lint voor me dicht te knopen wanneer ik binnenkom. Even later lig ik op mijn rug, mijn hoofd op een kussen in zijn schoot, terwijl de dunne stof van de kimono zachtjes openglijdt. Tot zover het lint…
Ik laat het gebeuren en geef me over aan de aanraking van mijn gezicht, hals, borsten en buik. Ik heb er vreemd genoeg geen probleem mee om naakt te zijn bij deze onbekende. Ik voel geen schaamte en geen angst, waardoor het vier uur lang lijkt het alsof ik iemand anders ben. Niet de controlefreak die geen enkel risico neemt en ten allen tijde de touwtjes in handen wil hebben. Hier ben ik zelf ‘in handen’, en die handen voelen méér dan goed… Al mijn besef van tijd verdwijnt wanneer ik warme, geurige olie overal op mijn naakte lichaam voel druppelen. Loom van vertrouwen sluit ik mijn ogen. Ik hoor de bijna hypnotische stem van mijn lieve woordjes fluisterende reisbegeleider. “Geniet van deze reis… Je bent mooi… Laat je prachtige lijfje je leiden…” De woorden geven me vertrouwen in mijn lichaam en in mezelf. Warme, zachte handen glijden over de achterkant mijn geoliede lichaam, langzaam en subtiel zoals ik het graag heb, mijn gedachten leidend naar iedere vierkante centimeter die met de grootste tederheid wordt beroerd. Voeten, benen, billen, rug, schouders, armen, billen, benen,… Soms even een hand die tussen mijn benen glijdt, even subtiel als prikkelend. Daarna weer weg, benen, rug, billen, en dan langzaam doelgerichter, iets beroerend dat mijn bekken doet oplichten, deze zoekende, vindende, strelende hand verwelkomend.
Even later in de badkamer zie ik mijn gezicht in de spiegel, lachend, euforisch bijna, gelukkig. Of dwaas en naïef, vraag ik me onwillekeurig af. Ik herinner me weer die enkele ontnuchterende seconden tussen het openmaken van de deur en het binnenkomen in de massageruimte. Die paar ogenblikken waarin ik mezelf vervloek om mijn roekeloosheid, binnentredend in deze privé-ruimte bij deze vreemde man. Dit is alles wat ik altijd heb geleerd nooit te mogen doen. Ik hoor de vermanende woorden van mijn moeder….. Een paar seconden later, in de massageruimte, hervind ik mijn kalmte. Dit klopt weer. Het ziet eruit zoals het er moet uitzien, knusser nog, sfeervoller dan ik me had voorgesteld. En dan is er Bernard die gaat zitten en met me begint te praten. ‘Rustig maar’, zeg ik tegen mezelf. Want ik voel het meteen, dit is de goede, oude, betrouwbare Bernard uit de tientallen mails die me richting hebben gegeven, me zo onbaatzuchtig hebben geholpen en geadviseerd in wat me bezighield. Ik hoef niet bang te zijn.
Ergens in de vroege middag, afgezonderd van het daglicht, de wind en de regen op deze bewolkte augustusdag, doet mijn lichaam me vergeten hoe kwetsbaar ik ben. Ik lig hier in deze schemerige kamer, op deze vreemde plek, helemaal naakt op mijn rug, mijn benen gespreid rond het middel van een man die ik nog nooit eerder heb ontmoet. Dat hij dit van me gedaan krijgt, is op zich al een uitzonderlijke prestatie. Ik zal nooit iemand aanraden zoiets zomaar te doen, want ik ben ervan overtuigd dat er in Vlaanderen geen tien, zelfs misschien geen twee massagetherapeuten actief zijn, die op geen enkel moment proberen misbruik te maken van een dergelijke situatie. Maar hier en nu kan ik zeggen dat mijn hoofd wéét en mijn lichaam voelt dat deze man me geen kwaad zal doen. Tijdens de therapie vertel ik dingen die ik nooit eerder aan iemand heb verteld en verbaas mezelf opnieuw. Hij laat de woorden zo vlot komen, luistert, gaat erop in, vult aan, nuanceert, waardoor ik nog meer zeg.
Een mooi plekje van mijn lichaam, mijn ‘yoni’? Nee, niet bijzonder, vind ik zelf. Bernard probeert me te overtuigen. ’s Avonds bekijk ik mezelf door zijn ogen, mijn handspiegeltje tussen mijn benen geklemd, en krijg ik toch een idee van wat hij bedoelt. Ik geniet van de verhalen en anekdotes die hij vertelt, en van de humor die deze sessie luchtig, ontspannen en positief houdt. Want ik hoef gelukkig geen grote demonen te verdrijven en heb de luxe me te kunnen concentreren op het genieten en het vergroten van mijn zelfvertrouwen, dat me in deze fase van mijn leven nieuwsgierig en heerlijk ondeugend heeft gemaakt. Ik voel me mooi, aantrekkelijk, zinnelijk en voor tweehonderd procent gerespecteerd in al mijn kwetsbaarheid. Nu begrijp ik hoe vier uren onverdeelde aandacht en toewijding voorbij kunnen vliegen. Ik lig daar zoals een kat, die zich langoureus uitrekt, weer nestelt, en spint terwijl haar warme, zachte lijfje zich strekt en krult en vleit tegen de hand die het liefkoost. Zijn ogen kijken me verwachtingsvol aan, alert zoekend naar tekenen van angst, ongenoegen, bevestiging, goedkeuring, verlangen, genot. Maar ik wil liever niet spreken, want mijn lichaam heeft het al lang geleden van me overgenomen. Ik wil hem niet leiden naar de vertrouwde plekjes die ik altijd opzoek; ik wil me laten meevoeren langs onbekende wegen om door de handen van mijn reisbegeleider een nieuw stukje van mezelf te ontdekken.
Hij doet niets dat niet goed voelt en ik geniet van de nieuwe wegen die nieuwe handen altijd zoeken. Terwijl zijn vingers voorzichtig strelen, duwen, wrijven, binnendringen en masseren, reageert mijn lichaam afwachtend, geduldig, dan gretig, vragend, nemend, genietend, rustend…Ik zie dat hij geniet van mijn genot en begrijp in één oogopslag waar zijn voldoening in dit vak ligt. Nee, het briefje met het adres dat ik thuis heb verborgen voor als ik nooit meer terugkeer, zal nooit gelezen worden. Zulke briefjes zouden nooit gelezen hoeven worden als alle mannen in de wereld een fractie van het respect bezaten dat deze man voor vrouwen heeft. Zo onbaatzuchtig, teder en vol respect is zijn blik. Hij cijfert zichzelf volledig weg, waardoor hij bijna verdwijnt, vanaf de zijlijn goedkeurend toekijkend hoe ik alles loslaat en durf mee te deinen op de golven van mijn lichaam. Lieve, fluisterende woordjes, aanmoedigend, bevestigend, versterkend, af en toe lichte kusjes op mijn buik, tepels, billen, voorhoofd. Ik laat me al die tederheid welgevallen, wetend dat er geen grens zal worden overschreden. Respect en professionaliteit blijven intact, de hele sessie lang, en dat is uniek, bewonderenswaardig en broodnodig om de zorgvuldig geconstrueerde boodschap van seksueel zelfvertrouwen en zelfrespect, die er met zachte hand wordt ingemasseerd, geen geweld aan te doen.
Tegen het einde van de sessie zie ik dat hij zijn trouwring de hele tijd heeft aan gehouden. Dat detail ontroert me sterk. Wanneer mijn zorgzame begeleider me helemaal tot aan de bushalte brengt, zoals hij me ’s morgens even attent heeft opgewacht, voel ik me een ander mens. Wanneer de bus wegrijdt, realiseer ik me dat ik nauwelijks verbaasd zou zijn als deze man plots in het niets zou verdwijnen als een mysterieuze weldoener uit een andere, metafysische wereld…Ik ben veranderd door het contact met die andere wereld. En dit is nog maar een begin. Want ik weet intussen al hoe het werkt, dit verslavende proces. Ik voel me gelukkiger, optimistischer, heb meer levenslust en lijk een nieuwe bron van energie te hebben aangeboord. Ik merk het af en toe in de steelse blik van een voorbijganger of in de pretlichtjes in mijn eigen ogen wanneer ik in de spiegel kijk. Ik heb meer zelfvertrouwen en laat niet meer zo gemakkelijk met me sollen, want ik koester een geheim dat me kracht geeft en bewijst dat ik niet langer als een braaf meisje wil meelopen in de tredmolen van het leven, die de conservatievelingen onder ons maar al te graag voor je klaarzetten. Ik ben me meer bewust van mijn vrouwelijkheid en van de controle die ik, en ik alleen, daarover heb. Bedankt, lieve Bernard, voor al je raad, voor het meeleven met mijn verhalen, voor je ‘second opinions’, voor je humor, en voor je grote, zóóóóó lieve handen…
(verhaal geschreven door Ellen, augustus 2010)