Soms krijg ik een e-mail van één van mijn klanten die mij toch even raakt. Een koppel waarvan de echtgenoot voor zijn vrouw een complete verrassingsdag ineen had gezet. Samen ook wat ideetjes uitgewisseld. Gewoon een dagje los van werk, huishouden, kinderen. Winkelen, samen iets eten en dan, zonder enige voorbereiding, in mijn massageruimte….. Het is voor hen, maar vooral voor haar, een fijne ervaring geworden.
In gedachten schreef ik je al tientallen e-mails. Het is niet te geloven wat een vloedgolf aan gedachten en gevoelens de verrassingsmassage van donderdag bij me teweeg heeft gebracht! Ik móet het van me afschrijven – in de wetenschap dat ik de zoveelste gevoelige ziel ben voor jou en niets meer, misschien dat ik hierna een zekere rust vind in mijn hoofd. Dag én nacht (en dat mag je letterlijk nemen!) glijden mijn gevoelens en gedachten af naar dat ene drie uur durende zalige moment, tevens dat ene drie uur durende verwarrende moment. “Verwarrende?” zal je misschien denken.
Ja hoor, ik kan het niet beter omschrijven als zijnde: ik die ik tegenkwam maar “ik” kende “ik” niet! Immers, in die eerste minuten in jouw verduisterde, met rode gloed verweven kamer vertel jij me wie je bent en wat er me globaal gezien staat te gebeuren. Tot dat moment voelde ik me heel rustig. Het leek me allemaal wel oké. Plots voel ik een krop in mijn keel, mijn lichaam verpantsert zich tot één blok; je had het immers over jouw stijl en de daaraan gekoppelde complimentjes!! “Mijn God, kom me dààr niet mee af!!” schreeuwt het inwendig. Gelukkig komt het er iets rustiger uit: “ik hou niet van complimentjes; ik kan ze niet voor waar aannemen”. Bernard, ik wilde je echt niet kwetsen maar in heel mijn kennissenkring (en die is behoorlijk groot) zijn er amper 3 mensen die ik wat dit item betreft 100% geloof. Sterker nog, ik reken op hun positieve feedback als ik bijvoorbeeld iets nieuws aantrek o.d. Hoor ik niets, dan slaat de twijfel genadeloos toe. Ik weet wel dat het aan mezelf ligt dus vat het alsjeblief niet persoonlijk op. Maar goed, de warme stralen van de douche spoelden de blokkade als het ware weg.
Ik werd weer rustig (je had me trouwens beloofd om je goedbedoelde complimentjes voor jezelf te houden en dat geloofde ik dan wel écht!) en nam vol vertrouwen plaats op jouw massagetafel. Naar mijn gevoel verloopt alles prima. Het laken, de duisternis, de douche (!), … ze scheppen stuk voor stuk een portie vertrouwen. Ik kijk ondertussen zelfs uit naar het moment dat jouw fluweelzachte, liefdevolle handen mijn yoni bereiken. Ik laat het maar gebeuren. “Ik geniet met volle teugen” is absoluut een understatement! En dat is nu juist de contradictorische “ik” van de “ik” die zich nog niet lang tevoren in het zeteltje had bevonden! Het is toch werkelijk niet te geloven!? Hoe haal ik het in Godsnaam in mijn hoofd om mij aan een wildvreemde man zó bloot te leggen en er nog van te genieten ook!? Als iemand anders mij zulk een verhaal komt te vertellen, zou ik denken dat ze eerst gedrogeerd werd. Ik ga me niet laten verleiden tot het opsommen van al mijn kwaaltjes en onhebbelijkheden aan mijn lichaam, je bent mans genoeg om die zelf wel gezien te hebben en dan weet ik zeker dat je maar al te goed begrijpt waar ik het over heb. Hoe dan ook, het heeft tot op heden enigszins een zelfzekerder gevoel tot stand gebracht. De voorbije drie dagen loop ik met rechtere rug en schouders rond zonder mezelf liever te zien! Hoe lang dit zal duren? Vermoedelijk zolang ik er bewust mee om ga. Ik hou het in de gaten.
Beste Bernard, ik kom woorden van lof te kort voor jou ook al is er een hersenkronkel in mij die me constant op de vingers tikt en zegt dat het toch wel niet allemaal “katholiek” is wat je doet, wat ík heb gedaan. Het kan me geen barst schelen! Jouw zachte handen, flinterdunne aanrakingen, gevoelige wendingen van je vingers, ja zelfs die onderarmen stevig masserend over mijn rug, zo dichtbij … hemels (wat God er ook moge van vinden ?). Ik denk dat ik verliefd geworden ben op jouw handen. ? De lijfelijke aanwezigheid van Johan gaf de doorslag in het ontspannen verhaal, denk ik. Wat een schat toch! Ik heb het gevoel dat de 2 mannen samen in dat kamertje van onschatbare waarde zouden kunnen zijn voor mijn verdere geluk. En weet je waar ik nog het meeste onder de indruk van was … jouw ongelooflijk tedere, gemeende kus op mijn voorhoofd als afsluiter … zó onverwacht.
Lieve Bernard, het weze duidelijk dat je me helemaal van mijn stuk hebt gebracht. Zodanig dat ik helemaal dichtgeklapt en stroef je appartement buiten kwam. Mijn innerlijk ik wilde jou omhelzen, bedanken en ook een streepje warmte teruggeven maar daar stak mijn uiterlijke ik (zoals ik die het beste ken) een dikke stok voor! Spijtig want je verdiende het! De sauna was de perfecte manier om weer op mijn positieven te komen ook al heb ik daar makkelijk 2 uren voor nodig gehad. De zon ontdooide me en warmde mijn hersenspinsels op volle toeren op. Stilaan kreeg ik mijn vragen, bedenkingen en gevoelens over mijn lippen. Wat heerlijk om dit samen met je man –nota bene diegene die heel deze mallemolen in gang heeft gezet – te kunnen bespreken. We hadden het erg naar onze zin. Bijgevolg was het vrijdag erg moeilijk om weer de realiteit in te stappen. Desondanks tracht ik “het roze-wolk-gevoel” nog lang vast te kunnen houden. Ik noem het voor mezelf “mijn ZEN-moment”.
Na haar bezoek hebben we een leuke briefwisseling waarin ze haar ervaringen achteraf evalueren kan enz. Een briefwisseling die overigens op een heel originele en humorvolle manier verloopt. En tussen de regels door kan ze ook nog haar gevoelens achteraf, na zoveel tijd, nog kwijt. Het geheel was een leuke ervaring, ook voor mij.