Onbegrijpelijk, maar het gebeurt met mij…

Zoë mijn beste vriendin vertelde mij een heel verhaal over de twee keer dat ze geweest was voor een yoni-therapie. Haar eerste keer was meer een yoni-massage, maar het werd al snel een verhaal van therapie. Het enthousiasme van haar verhaal en wat er met haar gebeurde was voor mij de reden om ook de sprong te wagen of beter, want zo voelde het, in het diepe te springen……

Mijn levensverhaal is feitelijk vrij probleemloos, toch als ik om mij heen kijk. Geen sexueel misbruik (als ik de vaak té handtastelijke en (soms ronduit grof) opdringerige mannen even als onbestaande beschouw. Al op mijn 14e mijn eerste vrijpartij, vrij jong getrouwd en reeds op mijn 21e moeder. Mijn zoon is later nog opgevolgd door twee verrukkelijke zussen. Over mijn ex-echtgenoot heb ik het liever niet, laat ik mij beperken tot een hardwerkende middenstander die in bed hoegenaamd geen aandacht had voor wat voor mij belangrijk was, wat ik wilde en, denk ik soms, wie ik was. Wel wat ik was: een steeds levenlozer wordend speeltje. In het begin leek dat allemaal best leuk, maar in de loop van de jaren werd duidelijk dat ik verkilde tot wie ik geworden was: een wat norse, moeilijk toegankelijke dame nét 40. Sex en passie afgeschreven, hoewel het binnenin mij, ver verborgen van iedereen -en soms voor mijzelf- de passie kolkte. Mannen genoeg om mij heen in mijn werk, maar ik steeds afstandelijk. Mannen…… niet waar ik op zat te wachten. Daarbij ben ik ook nog eens een mens dat alles koel heeft leren beredeneren, als het ware alles in tabelletjes verwerk om er greep op te houden. Lady Excel noemde een van mijn schaarse vriendjes het ooit.

Het verhaal van mijn vriendin bracht allerlei gevoelens en emoties boven. Hoe kon dat dat ze zo een paar maanden geleden voor mij een soort “buddy” was? Zelfde ideeën, gevoelens, houding tegenover mannen enz. En nu. Plots zag ik haar zich anders kleden, loopt anders, beweegt anders, maakt zich terug op enz. Is zij dat? Haar hele yoni-verhaal bracht mij helemaal in de war, ik snapte er niets van. Hoe kon ze zoiets nu gaan doen? Een wildvreemde vent als masseur dat snapte ik nog, maar een yoni-masseur????

Na een paar maanden en veel gepush van haar kant had ik eindelijk de stoute schoenen aangetrokken en een afspraak gemaakt met Bernard. Uiteraard ook zijn site van voor naar achter en terug doorgelezen. Spannend, opwindend maar onbegrijpelijk. Maar ik had me het voorgenomen, ik had geboekt dus zat er niets anders op dan te gaan.

Hoe hij het doet weet ik niet, maar nog geen vijf minuten nadat ik binnen was in zijn massageruimte, lekker warm en zacht verlicht, voelde ik mij op mijn gemak en zat ik stiekem naar zijn handen te kijken, de handen die straks…. Hij legde uit wat en waarom hij doet wat hij doet, en wat er allemaal ging gebeuren, stap voor stap. Zijn rustige stem paste wonderwel bij het geheel, zijn vragen, soms wel heel direct, waren niet hinderlijk maar openingen om over dingen te kunnen praten. Onbegrijpelijk, maar na een half uurtje zat ik al de meest intieme dingen te vertellen tegen een kerel die ik kort daarvoor niet eens kende. En dat deed goed, altijd binnengehouden, altijd alles alleen proberen te verwerken, zelfs bepaalde zaken niet aan mijn beste vriendinnen durven vertellen.

En toe het hele massageritueel. Beginnend met mijn lingerie aan op de massagetafel, langzaam, stap voor stap de laatste kleding uitDan op de massagetafel en heel langzaam ging alles over in zachte meer expliciete aanrakingen. Teder vooral. En toen brak ik. De hele rotzooi van de afgelopen 20-25 jaar scheen ineens boven te komen. Ik schaamde me dood, wist niet wat me overkwam. Armen om me heen, bemoedigende en troostende woorden. Liters tranen denk ik, dozen vol kleenex, zo voelde het. Heerlijk bevrijdend ook: die man wist nu veel van me wat ik nu niet meer alléén wist, en veroordeelde mij niet, begreep en situeerde dingen, gaf het een plaats. Vooral achteraf voelde dit zooooo bevrijdend.

De yonimassage zelf, ach, da’s een verhaal apart. Ik onthoud alleen de aandacht, de tederheid, het zoeken naar mij. En ik voelde iets dat ik nog nooit écht gevoeld had: mijzelf. En plots begreep ik Zoë (mijn vriendin) dus plots heel goed. Het werd een belevenis, dingen die ik nog nooit had meegemaakt, nog nooit gevoeld had.

Na die eerste keer ben ik nog een paar keer terug geweest. We praten heel veel en ook na elke sessie evalueren we (direct of later via email) hetgeen er allemaal met mij gebeurd is. Veel. Op de een of andere manier, ik begrijp het nog steeds niet helemaal, voel ik mijzelf anders. Jonger, mooier, vrijer. Ik kijk met meer plezier in de spiegel, mijn kinderen vragen wat er met mij aan de hand is, of ik weer verliefd ben. Nee dus, of wel, maar nu op mijzelf. Collega’s hebben hetzelfde, ik denk ook dat ik nu veel meer benaderbaar ben, zachter en -hoewel ik dagelijks beslissingen moet nemen- veel zachter en genuanceerder. En de wereld ziet er een beetje beter uit.

Analyserend, want hier komt mijn karakter wel boven, kan ik het wel plaatsen. Mijn vriendin heeft hetzelfde idee. Want wat gebeurt er met een vrouw. Natuurlijk niet met iedereen, maar toch…. Je bent jong, je seksualiteit begint de kop op te steken en -ik toch- voordat je het weet ben je aan het vrijen met de een of andere gast. In mijn geval was het redelijk: in het bed van zijn ouders en hij was relatief lief en teder, maar ongeduldig. Maagd af dus. Wat ik voelde was iets van blijdschap, ik had ‘het’ gedaan en het was niet onaardig. En natuurlijk de donkere kant: als niemand maar iets aan mij ziet. Niemand zag iets, ook mijn ouders niet. En zo rolde ik wat rollebollend van de ene relatie in de andere, zoals waarschijnlijk veel jonge vrouwen doen. Dan plots was ik getrouwd en moeder. Als ik nu terug kijk heb ik nooit écht kunnen ontdekken wat ik zélf wilde of voelde. Dingen waren zoals ze waren en gingen zoals ze gingen. Niets om over naar huis te schrijven. En omdat ik niet besefte wat voor mij belangrijk was eiste ik dat ook niet op. Ik lag daar en deed mijn plicht als vrouw.

Nu, 40+, kom ik plots tot de ontdekking dat er duizend plekjes aan mijn lijf zitten die prettig aanvoelen. Zonder dat die aanrakingen die dat helpen ontdekken, de inleiding zijn tot de tegenprestatie die van mij verwacht werd gevolgd door een partijtje knijpen en kneden, duwen en stoten. Ik kon en mocht alleen maar voelen en ontdekken. En iedere keer ontdek ik meer. De spannende massage is duidelijk overgegaan in een diepgaande therapie over mijn vrouw-zijn, mijn seksualiteit, mijn gevoelens. En iedere keer kom ik thuis, lig heerlijk voldaan in mijn bedje, en denk hoe kan dat nou? Wat gebeurt er met mij? Ben ik dat?

Bernard is hier mijn steun en toeverlaat. Belangrijk is dat ik na een paar keer zijn woorden begrepen heb: “Ik voeg niets aan je toe, ik breng aan de oppervlakte wat in je zit”. En dat klopt, zowel de rottigheid die plots bespreekbaar wordt, een plaats kan krijgen, maar vooral de emoties en seksuele energie die ik blijk te hebben. Ik, die dat stuk van mijn leven al lang als voorbij had geklasseerd, bedoeld om mijn bijdrage te leveren in het mannetje-vrouwtje verhaal. Bernard heeft mij een heleboel negatiefs weten plaatsen in een vakje waardoor ik er verder mee kan, het niet meer meesleep als ballast.

Ik sta ook nog steeds versteld van het hand-op-je-buik verhaal dat hij met mijn vriendin doorwerkte, die worstelde met de schuldgevoelens die ze had over haar doodgeboren kindje, en haar geholpen heeft dit definitief een plaats te geven zonder dat schuldgevoel dat ze al een jaar of twintig meesleept en op haar drukt. Eigenlijk is het dàt dat mij over de streep haalde. En met een paar van mij demonen heeft hij ook afgerekend, nee beter: mij geleerd hoe ik er mee af kon rekenen, want het gebeurt allemaal binnen in mij. Yoni-therapie, want massage is hier duidelijk vooral een uitstekend hulpmiddel om dit soort intieme dingen te berde te brengen en onder ogen te zien, is voor mij dé oplossing geweest. I love it!

René