Ik ben Evelien, een vrouw van 38, heb een drukke job, werk in de gezondheidssector en woon in het midden van Nederland. Getrouwd, drie kindjes. Geen andere specifieke hobby’s als mijn schatjes van kinderen, twee katten en het internet. In mijn beroep heb ik regelmatig te maken met mensen die in probleemsituaties zitten.
Gaat allemaal best, ik hou ontzettend veel van mijn job, ga met plezier werken en kom over het algemeen voldaan thuis. Voldaan omdat ik in het leven van andere mensen een verschil heb kunnen maken.
Ja, ik ben in het dagelijks leven een “therapeute” maar als het over mijn eigen leven gaat kan ik met al mijn ervaring en kennis eigenlijk weinig. Het is altijd gemakkelijker om het over de problemen van en oplossingen voor anderen te hebben dan die van jezelf. Zo lekker als me dat allemaal afgaat als het over cliënten gaat, zo een puinhoop maak ik ervan als het over mijn eigen situatie gaat.
Mijn “probleem” situeert zich vooral in basis op mijzelf. In mijn leven zijn er weinig mensen geweest die iets opbouwends met mij gedaan hadden. Mijn ouders hebben zich -naar hun mogelijkheden- van hun taak gekweten om mij groot te brengen, maar met de beste wil ter wereld kan ik geen warmte thuis voor de geest halen. Ik haalde op school schitterende resultaten, maar het was nooit genoeg. Ik was niet goed genoeg voor dit, te stom voor dat….. Ook nog toen ik naar het middelbaar ging: tweede beste van mijn jaar en thuis negatief commentaar krijgen op mijn cijfers: kon écht wel beter. Ik was op dat moment al zo timide en feitelijk een bang wezeltje geworden. Een vriendje erbij die mij manipuleerde en mij achteraf gezien gewoon geestelijk mishandelde. Mijn tijd op de unief was gelukkig iets beter, maar toch was ik het stille grijze muisje, dat van zichzelf vond dat ze weinig waard was, weinig betekende, niets te bieden had, niet in het minst aantrekkelijk was enzovoorts enzovoorts. Weer een vriendje die niks positiefs aan mijn zelfbeeld, voor zover dat er nog was, kon of wilde bijdragen. Eigenlijk bevestigde hij alleen maar wat ik al van mijzelf dacht: geen bal waard als mens, laat staan als vrouw. Met seks hetzelfde: ik deed mijn deel omdat het zo moest, fakete als de beste actrice en was meer seksslaafje dan sekspartner. Kortom, toen ik op mijn 24e afgestudeerd was, had ik wel een diploma maar geen enkele vorm van zelfvertrouwen. Van toen af heb ik een jaar of 8 gewerkt en geleefd zonder een noemenswaardig hoogtepunt in mijn leven.
Ik trouwde toen ik 32 was met een leuke vent. Dacht ik toch. Er kwamen kindjes. Maar de man die mijn partner zou moeten zijn bleek al snel zijn eigen gang te gaan, de voetbal als grote passie met het café als tweede huisadres. Ik moet er geen plaatje bij maken. Maar ik wilde het eerst niet zien en toen ik het eindelijk zag wist ik niet waar ik de energie vandaan moest halen om het allemaal aan te pakken.
De kinderen waren hetgeen alles om draaide en daarnaast….. nauwelijks iets om met plezier op terug te krijgen. Mijn kindjes geven mijn leven glans, ik denk dat ik een goede moeder ben, ze staan centraal in alles wat ik doe. Manlief trekt er zich allemaal weinig van aan. Maar los van de kindjes: ik ben nog steeds dezelfde grijze muis. En daar sta ik dan: in mijn beroepsleven help ik nu mensen met relatiemoeilijkheden en weet er ook écht iets mee te doen, maar als ik mijn eigen situatie bekijk weet ik niet waar ik nog maar aan moet beginnen. Ik heb vooral dàn geen enkel vertrouwen in wie ik ben…… niets toch? ’t Zal wel aan mij liggen ook, maar wàt dan? Ik zie het niet.
Al surfend over het internet ben ik een aantal maanden geleden deze site tegengekomen. Zoekende naar iets waar ik iets aan kon hebben om uit deze vicieuze cirkel te komen. Ik weet maar al te goed dat wat er met mij gebeurt niet goed is. Niet voor mijzelf, niet voor mijn kindjes en niet voor mijn relatie. Ik wil het al niet over mijn seksleven hebben, want dat beperkt zich tot “aanwezig zijn” en mijn man te laten doen wat hij moet doen. Dan kom ik plots op internet allerlei nieuwe dingen tegen. Cursussen, en dan….. yonimassage. Voor mij een volkomen nieuw begrip. Raar ook, want als ik de beschrijving lees zou dat, als ik of mijn collega’s zich daarmee bezig zouden houden, onder “grens overschrijdend gedrag” vallen, in mijn vak een omschrijving van dingen waar je je als therapeut vér van moet houden, ter bescherming van je patiënt. Maar hier klinkt dat anders.
Deze hele site heb ik denk ik misschien wel tien keer doorgelezen. Vond het idee wel interessant. Andere vormen van alternatieve therapie hebben relatief weinig geholpen en het “officiële” therapeutencircuit is niets voor mij: het zijn feitelijk collega’s en ik ben geneigd steeds te antwoorden wat men verwacht of wat ik denk dat men verwacht. Gemaild met Bernard, een lange tijd -denk meer dan een maand- en toen maar eens, heel kritisch, bijna afstandelijk, gegaan.
Ik wil niet ingaan op de inhoud van het hele gebeuren, daar staat wel informatie over op de site en genoeg, stap voor stap. Maar dat is natuurlijk een bijna technische opsomming van handelingen, die noodzakelijkerwijze voorbijgaat aan wat er met de vrouw in kwestie, ik dus in dit geval, gebeurt.
Nu, als ik terugkijk op een aantal sessies, zie ik dat ik héél anders tegen mijzelf aankijk. Positiever. Ik kan plots best met mijn lijf om, ook al voldoet dat waarschijnlijk niet aan allerlei schoonheidsidealen. Ik was eigenlijk alleen stilletjes trots op mijn borsten, maar de rest: mijn buik die de sporen vertoont van drie zwangerschappen, cellulitis, ben niet bepaald tevreden over mijn billen, benen….. en ik kan nog wel iets opnoemen.
Als ik daar dan de eerste keer binnenkom (na drie keer rond de blok gereden te zijn…. durf ik, durf ik niet…) tref ik een lange kerel aan die op de een of andere manier mij al na een paar minuten rustig krijgt en mij een gevoel geeft dat ik welkom ben. Er is warmte…. We praten wat. Grijpen terug naar dingen waarover we al gepraat hebben via email en msn. Ik voel mij al wat meer op mijn gemak. Of ik zoals beloofd een leuk lingeriesetje aan heb. Ja dus. Hij weet dat ik dat nog snel heb moeten kopen, want ik koop voor mezelf altijd praktische zaken, beslist niks moois, voor wat? voor mij????. Zijn opdracht is geslaagd, het is inderdaad een heel leuk en ook wel opwindend idee dat ik dit keer voor mijzelf iets heb gekocht voor het mooie, iets voor mijzelf. Maar het blijft onwennig, iets dat niet normaal voor mij is.
Tien minuten later lig ik, in mijn nieuwe setje, op de massagetafel. Een complimentje over dat setje, dat het mooi is en dat de kleur mooi bij mijn iets donkerdere huid past. Ik voel mij opgelaten, een complimentje, ik ben dat niet gewoon, weet eigenlijk niet hoe ik het moet hanteren, zeker nu niet als ik zo kwetsbaar ben. Ik onderdruk doorlopend de neiging om zijn woorden als therapeute te horen…. ik moet Evelien zijn zegt ie. We praten en bijna ongemerkt voel ik de eerste keer zijn handen op mijn lijf. Elektriciteit! En vanaf dat moment glijdt ik zachtjes af in een wereld die voor mij nauwelijks heeft bestaan. Zachte, tedere, respectvolle aanrakingen. Zoals ik geschreven had dat ik zou willen. Uitleg waar nodig, commentaar, bemoedigende woorden als het even moeilijk gaat. Complimentjes waar ik verd*mme geen weg mee weet (maar ze stiekem toch wel prettig vinden kan). Er gebeurt van alles. Mijn lingerie uit. Naakt. Wat moet hij wel niet denken van mijn lichaam? Moet toch gewoon lelijk, afschuwelijk zijn? Maar zijn handen vertellen anders. Ik voel gewoon dat de aanrakingen met liefde en aandacht gebeuren. Soms stoppen we even als hij ziet dat het teveel wordt en praten bij. Wat ik voel, wat ik wens. Ik huil. Waarom weet ik niet, maar er moet een massa tranen naar buiten. Pijn ook, weet niet waar dat vandaan komt. Een arm om me heen. Warmte. Veiligheid. Aanrakingen die ik nooit gekend heb, misschien ook nooit heb durven toelaten…..
Nu, maanden verder, terugkijkende op alles kan ik zeggen dat ik mij anders, mooier (!), vrouwelijker, zelfbewuster voel. Ik lach meer, heb meer vertrouwen in mijzelf, weet nu wie Evelien is. Heb er weer greep op. Mijn kindjes merken het, da’s mij duidelijk. Mijn echtgenoot is wat trager om dat op te merken moet ik helaas bekennen, maar hij merkt het minstens als we vrijen. Ik laat dingen niet meer gebeuren maar heb geleerd dingen die ik wil rechtstreeks of onrechtstreeks aan mijn partner te laten merken, hoe moeilijk dat ook gaat. En helaas, als het hem geen voordeel oplevert, ik ook vaak op een muur bots. Maar ik ben anders, haal eruit wat voor mij van belang is. Fake niet meer (schat, is er iets……???). Win terrein, langzaam maar zeker. Voel me ook anders, niet meer dat grijze muisje. Nu een witte zal ik maar zeggen, de kleurtjes komen nog wel. Ik voel me eigenlijk goed. Durf weer in de spiegel kijken. Zie nog steeds de fysiek zelfde vrouw, maar anders. Ben niet meer bang om iets te zeggen, iets meer op te vallen. Gaat vaak moeilijk, maar moeilijk gaat ook en het wordt gemakkelijker en gemakkelijker. Ik heb geleerd naar mijn lijf te luisteren op allerlei manieren….
Ik kan het natuurlijk niet laten om de hele yonimassage toestand wat te analyseren. Zal wel door m’n beroep komen 🙂 Hoe komt het dat dit voor mij zo gewerkt heeft en zoveel in beweging heeft gezet? Bernard heeft mijn geconfronteerd met het feit dat ik geen “abnormale” vrouw ben, maar een normale vrouw. Dat ik niet seksueel dood ben zoals ik dacht, maar springlevend. Het borrelt nu overal op 🙂 Ik heb dingen van mijzelf gevoeld die ik dacht dat je “daar” nooit kon voelen. Mijn yoni niet een lastig ding “daar onder” meer voel, maar als iets moois, iets van mijzelf…..
Het werkt omdat ik iets voelde dat ik al heel lang kwijt ben: mezelf. Ik werd ondergedompeld in een heel intieme, warme sfeer. Vanaf de eerste minuut werd de aandacht alléén op mij gericht. En ik kom langzaam maar zeker helemaal loskomen van allerlei dagelijkse beslommeringen. Mijn hoofd leegmaken van allerlei gedachten ging heel moeilijk, maar naarmate de massage vorderde en langzaam over ging in de yonimassage (zag ik overigens érg tegen op…) merkte ik dat ik voelde wat Bernard me vertelde: ik was het centrum van alles, het centrum van het heelal. Klinkt raar, maar zo voelde het. Ik voelde dingen die ik nog nooit gevoeld had en dingen die ik alweer vergeten was die ik kon voelen. Zijn zachte rustgevende stem leidde mij door dit ontzettend mooie avontuur.
Tot mijn écht grote verbazing voelde ik mij veiliger dan ik mij ooit in mijn volwassen leven gevoeld had, ik moest niets doen, niets teruggeven, niet presteren, niet aan normen te voldoen. En terwijl de erotische gevoelens overnamen wist ik dat ik ook niks hoefde te doen, dit was geen voorspel dat tot “het” moest leiden, maar het was iets dat ik alleen maar moest ondergaan en er zou niets volgen, ik moest niks zo nodig doen en wist ook niet wat een seconde later zou gebeuren. Heel raar, in het begin dat ik dat besefte zelfs iets bijna beangstigends, iets dat niet kon en toch gebeurde. Ik voelde mijn hele lijf tintelen, leven, verlangen, openbloeien. Ik voelde wat ik was vergeten te voelen. En ik heb een kwartier lang hevig gehuild met zijn armen veilig om me heen, teder en beschermend. Waarom ik precies zo huilen moest weet ik niet, ook niet belangrijk, maar het moest eruit. Veel gepraat ook. Je kan goed met hem praten, vertellen zonder negatieve oordelen maar wel een eerlijke mening, iemand die helpt je zaken op een rijtje te zetten en anders te bekijken. Maar, zoals hij zei, ik moest het zélf opknappen, hij ziet zichzelf als een reisleider die je meeneemt op een reis naar jezelf…..
Nu, een aantal sessies later, weet ik dat ik verder kan. Meer zelfvertrouwen, trots op mijzelf als vrouw, minder kritisch maar absoluut zelfbewuster. En mijn yoni? Niet meer de afstand van vroeger, maar nog niet écht mijn grote vriendin, maar bewuster nu.